DAG 1 – Een mooie lange dag.

Met de bus van 6 uur rijden we in een vloek en een zucht naar Schiphol , en worden we keurig centraal afgeworpen, alleen komt dat nu wat minder uit, want de balie van onze vlieger, Lufthansa, is namelijk balie 1 !!
Dat is nog een hele serieuze tippel, en het zou niet de laatste zíjn vandaag.

De boardingpassen staan al op de telefoons, dus is het alleen effe de koffers afgooien, bij mekaar nog geen 35 KG, net iets meer dan de ene koffer van de buurvrouw die maar niet wil begrijpen dat die extra kilo’s, waaronder potten pindakaas ! ook behoorlijk extra centen gaan kosten.
Sie hatte es nicht gewust, dus even later liep ze met een rugzak vol pindakaas de beveiliging door. Ook wij fluiten de Schengencontrole dapper door en gaan op zoek naar een ontbijtje.

Dat ging er weer in als ketellapper en de volgende stap is, na het bekende rokertje, het scoren van goedkope rokertjes in een Schengengebied, de tegenhanger van een belastingparadijs. Maar ze hebben ze, voor de overzeese reizigers, en na de scan van de telefoon (papieren boardingpassen zijn niet meer nodig) gaat een volle gele SeeBuyFly tas mee boven op de rolkoffer. En daarmee rollen we de B-pier op richting de Airbus 320 van onze Oosterburen. Die brengt ons in 45 minuten naar Frankfurt.

Zo lang doen we er ook ongeveer over om de A-pier (waar we uiteraard helemaal achteraan aanmeren) in Frankfurt af te lopen. Alderjeekus wat een end. Gelukkig vertrekken we van de Z-pier, gate 62 van de 69, dus we maken vandaag onze kilometertjes wel. Onderweg heeft meneer Kameel gelukkig hier en daar rustpunten voor ons aangelegd, in de vorm van mooie lounges, waar diezelfde meneer Kameel zijn eigen waren “mag” aanprijzen als Dodelijk & Ongezond. Beetje vreemd maar (voor ons) wel lekker. En er is verder nog genoeg te zien onderweg, want dit enorm grote vliegveld is helemaal nieuw voor ons.

Wat er hier met kop en schouders bovenuit steekt zijn twee dingen; Japanners en Jumbo’s, van beide zijn er hier veel, heel veel. De Oosterlingen zie je overal wel op de vliegvelden, maar hier verzamelen ze zich volgens mij. En dan de Jumbo, de goeie ouwe Boeing 747, bijna antiek in mijn ogen. Ook die zie je nog wel regelmatig op vliegvelden her en der, maar hier lijkt een nest te zitten. De Duitse vrienden vliegen er nog volop de wereld mee rond zo te zien, en ook wij stappen in de Jumbo 464 naar Orlando, alleen gaat dat instappen minder snel dan gedacht.

Op een gegeven moment wordt omgeroepen dat de hulpbehoeftigen en aanverwanten alvast kunnen instappen en dat de eigenlijke boarding een minuutje of 15 daarna zou beginnen. En daar hebben ze wat op gevonden bij Lufthansa, automatische poortjes, die na het beloofde kwartiertje inderdaad dan ook allemaal tegelijk geactiveerd worden. Stuk of 4 aan de linkerzijde voor de edelen onder ons, stuk of 6 (kan ook 8 of 10) aan de kant van het voetvolk. Boardingkaart of (in ons geval) telefoon onder de scanner, poortje gaat open, en de meute kan één van de 2 slurven (jetways voor de kenners) in verdwijnen. Lijkt lekker vlot te gaan, ware het niet dat de schoonmakers nog aan boord zíjn, en er dus nog niemand, zelfs niet de welgestelden, het vliegtuig in mag. Sterker nog, zij die hulp behoefden stonden al een stief kwartiertje hulpeloos in de deuropening van Jumbo.

Dat werd dus lekker vol in de slurf, en gezellig omdat Lufthansa bedacht dat de rolstoelen na gedane dienst eerst weer tegen de stroom in naar boven moesten voordat de gewone man zijn stoel mag opzoeken. De stoel van deze gewone man en zijn eveneens gewone vrouw staan helemaal achterin, dus is wederom een stevige wandeling vereist. Uit eerdere berichten hadden we al begrepen dat de pitch & width van de Jumbostoelen nog uit de tijd stammen dat de 747 nieuw was, en dat klopt ook wel, zeker als je United E-plus gewend bent zoals wij de laatste jaren. Zelfs de gewone zetel van AerLingus is nog ruim bemeten vergeleken bij deze. Dat was ook al zo in de Airbus, niet echt iets voor Dikke Duitsers (of Hollanders, for that matter ).

Maar we zijn allebei niet de langsten, en ook in de breedte is het wel te doen op de tweezitter, maar de horecaspoiler baart wel enige zorgen. Gelukkig is de tafel op te vouwen in 2 delen, en kan ik dit verhaal fijn teipen op de grote Pad, want de laptop zou er niet tussen passen. Uitgevouwen behoef ik zelfs geen gordel om, zo vast zit ik. Nu krijgen we op deze vlucht 2 maaltijden, maar na de eerste gezien (en heel iets geproefd) te hebben vindt ik het de moeite niet waard om de tafel voor de tweede (zelfde keus, chicken or pasta) maaltijd zelfs uit te vouwen. We eten straks in Sanford wel ergens wat, mocht daar nog behoefte aan zijn.

Ook mogen we de ervaring van Ton (Tele van voren) delen van de bumpy flight. Misschien ligt het aan de stroomlijn van de 747, maar zeker 80% van de vlucht was het stuiteren geblazen. Aan de andere kant, een groot deel van de tien vlieguren waren de ogen gesloten, en deinden we rustig mee op de luchtgolven en gaan we over drie kwartier landen op MCO, Orlando International Airport, en daar doen we het allemaal voor.

Na de landing, een half uurtje later dan gepland (valt nog mee, door al die toestanden gingen we een uur te laat op pad), mogen we als bijna laatste de 747-400 verlaten, en dus achteraan sluiten in de rij bij Immigratie. Daar staan inmiddels wel de computers op paaltjes paraat om ons snel naar binnen te leiden, of was het nou lijden. Mijn ervaring met nonmenselijke hulpjes is nu eenmaal niet succesvol te noemen, en dat zou ook vandaag weer blijken.

Marion gaat als eerste onder de touchscreen met lichtparaplu, beantwoord de 4 vaste vragen (vergelijkbaar met de oude groene I-94/ESTA) allemaal met NO, scant haar paspoort en vier vingers, de paraplu maakt een foto en klaar is Klara. Reist er nog iemand met U mee ? Yep, ondergetekende. Vragen, geen vragen, allemaal NO. Paspoort er in, check ! En dan de vier vingers, die wil hij niet hebben van mij, zelfs niet alleen de middelvinger. Dus krijgen we geen bonnetje en mogen we beiden, ja, beiden, in de rij voor een levendige officer. Mocht je het recuutje wel krijgen, moet je alsnog naar een officer, maar dan aan een kleine desk, die nog wat korte vragen stelt (wat kom je doen en hoe lang blijf je) en dan de stempels voor je zet. Gaat inderdaad een stuk vlotter.

Maar wij mogen dus naar de ouwe trouwe balie voor de gebruikelijke procedure. Marion mag weer op de foto en moet nu alle vingers en de twee duimpies laten scannen, ondanks dat het 5 minuten eerder al goedgevonden was. Ikzelf, afgekeurd en wel, kom er makkelijker af, fotootje en vier vingers van de rechterhand en U kunt gaan. Blijft vreemd. Wel moet gezegd worden dat we een uiterst onderhoudende, zelfs vrolijke grenswacht hadden. Ook wel eens leuk.

De koffers draaien al een paar rondes op de carrousel, dus die kunnen zo mee. Waar we normaal bij Customs alleen de  gestempelde blauwwitte inklaring in de loop hoeven af te geven mogen we nu weer in de rij en op afroep, NEXT !!, zowel het formulier als onze paspoorten laten controleren. Weer wat nieuws, zal wel wat Floridiaans zijn. Omdat we geen zin hebben de roltrappen en het treintje naar de Main Terminal me onze koffers onveilig te maken, gooien we die weer op de band, en wachten we die bij band 27 onder het genot van een rokertje wel weer op. En dat lukt prima, hoewel Marion het wel stervenskoud vindt buiten. Het is 54F, een graad of 12°, ik vindt het wel een fijne overgang.

Dan dalen we af naar de autouitgifte waar we bij National zo naar de balie kunnen, terwijl er bij buurman Alamo een rij van hier tot Frankfurt staat. Na de ervaring van November houdt ik wijselijk mijn mond over het Emerald membership, en binnen 3 minuten steken we de weg over naar de garage om geen SUV’s in onze klasse aan te treffen, alleen wat midsizes. De National dame zal er één voor ons gaan halen, en komt 5 minuten later terug met een Ford Edge, 1 maand oud, fully loaded limited, leer, geavanceerde boordcomputer met Sirius en 2400 mijlen op de klok. Of we die goed genoeg vinden ? Het was de nieuwste auto die ze kon vinden in onze klasse. Wij vinden hem meer dan prima.

We gaan richting 417, de bekende tolweg, maar gaan deze keer noordwaarts, richting Sanford. Doordat Joanne haar huizen bij voorkeur verhuurt van Zaterdag tot Zaterdag, en wij dus deze keer een dag te vroeg zijn, pakken we voor 1 nacht een hotel. Omdat we morgen een groot deel van de dag stuk moeten slaan voordat de schoonmakers uit het huis zijn, gaan we alvast naar Daytona en pakken dus een hotel richting Daytona, maar nog wel aan de betaalbare kant van de St.Johns River. Candlewood Suites in Lake Mary lijkt ons goed, vanwege eerdere ervaringen met deze keten. Een beetje binnendoor komen we daar tegen negenen aan en worden zoals gewoonlijk erg vriendelijk ontvangen en naar de 4^e verdieping gestuurd. Op de kamer is het net zo fris als buiten, dus is onze eerste handeling de kachel aanzetten. Wie had dat verwacht in Florida. De 2^e handeling is retour naar de auto, die dwars voor de deur staat (15 min. Toegestaan) en even verderop naar de Publix. Een paar Boar’s Head Subs als laat diner en ontbijt morgenvroeg, een doos koffie en een sixpack Bud als welkomsdrankje en we zijn klaar voor vandaag.

Terug op de kamer is de temperatuur wat opgeklaard en worden de electronica geïnstalleerd voor gebruik en lading. Ik rond de eerste verslagen af en probeer ze nog op het net te krijgen. De aankleding van het reisblog moet ik ook nog maken, maar dat doen we binnenkort in Kissimmee wel. Voor nu vindt ik het wel genoeg.