Het heeft even geduurd…..

Ja hoor, de foto’s staan er op. Heeft maar een jaartje geduurd 🙂

Klik op de camera aan de rechterkant en je ziet ze.

DAG 16/17 – We breien er een einde aan.

We zijn vandaag allebei vroeg op, terwijl dat geenszins nodig is. We vliegen immers pas vanavond om 9 uur en hebben van landlady Joanne toestemming om zo lang in de villa te blijven als we nodig achten. Maar nu kunnen we wel op ons gemak de dingen doen die we moeten doen. Koffers inpakken bijvoorbeeld. De oogst was deze vakantie wat kleiner als anders, wat kleding betreft, maar dat compenseren we door wat legale moonshine aan onze bagage toe te voegen, dus dat wordt alsnog oppassen met de kiloverdeling.

Wel uitgevonden dat de kleine hardschuimen Coleman Cooler precies in één van de koffers past, dus dat wordt de transportkist van de potten shine. Die cooler gebruiken we altijd voor de dagtripjes waar hij gevuld met waterflesjes en koelelementen op de achterbank staat. Eerder lieten we die achter in de villa (met adres van de villa erop gekalkt) maar de laatste is na 2 jaar verdwenen (December stond hij nog in de voorraadkast), waarschijnlijk meegenomen door iemand die hem hard nodig was. Nu gaat hij gewoon mee, en gebruiken we hem gelijk voor onze Pinksterrondreis.

 

Verder maken we het huis, zoals beloofd, wat beter aan kant als we normaal doen, zodat Gordon & eega wat minder schoonmaakwerk te doen hebben, nadat we vertrokken zijn. Dit wordt allemaal afgewisseld met plonzen in het zwembad, koffieleuten en lunchen met ons laatste blikje Campbell’s, en zo hebben we nog een heerlijk relaxte laatste dag, met een strakblauwe lucht en een temperatuur van tegen de dertig graden.

Tegen een uur of vijf gaan de koffers, en de bezitters ervan, de auto in en brengen we een laatste bezoek, voor deze vakantie, aan Taco Bell, waar we ons een Chicken Quesadilla goed laten smaken, als voorschot op het eten aan boord, wat we op de heenweg echt niet te hachelen vonden. Ook de Ford wordt afgevuld en zo rijden we tegen 6 uur Boggy Creek Road op, de achteringang van MCO, Orlando International Airport. Daar dump ik Marion met bagage op Departures B en rijdt een rondje om de kerk om bij Rental Returns de Edge af te leveren bij National. Op het afschrift staan 139 hele dollars voor gebruik van het Rode Beest de afgelopen 15 dagen, nog geen 10 dollar per dag !!

De lange roltrap naar boven brengt me weer terug bij mijn betere ik, die heerlijk zit te genieten van het laatste zonnetje wat we in Florida zullen pakken, dit voorjaar. Onze boardingpassen zijn al per mail binnen gekomen en staan nu in het Passbook van de Iphones, dus begeven we ons naar de bag-drop van Lufthansa, waar het erg rustig is en we binnen 5 minuten onze koffers (22,6 en 21,8 KG) kwijt zijn en ons traditioneel richting Starbucks begeven. We zien dat de beveiliging een hele metamorfose ondergaan heeft en dat het niet druk lijkt, dus hebben we alle tijd. En dus gaan we buiten nog even lekker genieten, niet allen van de zon maar ook van de eerste Frappucinno van deze vakantie. Daar waren we nog helemaal niet aan toe gekomen, en hij smaakt weer voortreffelijk.

Een klein uurtje voor vertrek melden we ons bij TSA, waar het nog steeds rustig lijkt, we zijn derde in de rij.

Net voorbij de pascontrole worden we aangesproken door een TSA-er die vraagt met hoeveel we reizen en ons daarna uit de rij pikt. Doekje over de handen en aansluiten in de pre-clearance rij. Daar fluiten we met riem om en laptop/tablets in de tas zo door naar de peoplemover die ons nabij gate 85 aflevert, waar de Lufthansa Jumbo 747 al op ons staat te wachten. Vertrek is pas over 3 kwartier, dus nog tijd genoeg om wat te Facebooken en de aangeschafte kunststof veldfles te vullen, iets wat je steeds vaker ziet (flesjes water op vliegvelden zijn gewoon onbetamelijk duur), en waar hier op ingespeeld is. In deze heringerichte pier van MCO is er naast de hoge en lage drinkfonteintjes ook een gat in de muur waar je flessen kunt vullen. Lekker makkelijk.

 

Het boarden is al net zo chaotisch als op de heenweg en de ruimte in het megavliegtuig nog steeds even krap. We zitten nog een rijtje verder achterin (één na laatste) en doordat de stoelen iets verschuiven is nu zelfs de beenruimte beperkt en moet je wat schuin zitten, mocht je wat langere stelten hebben. Thank god voor korte pootjes. We bedanken vriendelijk voor de warme maaltijd, nemen onze alcoholische versnapering, al dan niet met verdovende middelen, in en gaan onder zeil. Althans, dat was de bedoeling, maar, ik vermoed mede door het griepje, ik heb het eerste uur na opstijgen zo’n druk op mijn linkeroor, dat het flink pijn doet. Het straalt helemaal door naar mijn kaak en voorhoofd, tot ik het oor op een gegeven moment wel wil afsnijden met een plastic mes. Maar na een uur is er een secondelange kraak in het oor en is de pijn weg. Ik neem nog een laatste slok Fireball en laat me een uur of zes later weer waken voor een summier ontbijtje. Slapen ging dus prima ondanks de warmte en het ontbreken van persoonlijke blazers in onze Jumbojet.

 

Uiteraard landen we in Frankfurt aan bij Gate Z62 en vertrekken we naar Amsterdam van Gate A46, beiden aan het eind van de oneindig lijkende pieren. Dus hebben we een zeker twintig minuten durende wandeling voor de boeg in de anderhalf uur die we hebben. Daarin zitten 3 korte stops, 2 voor persoonlijke zorg en 1 voor het aussweiss, dat na een zeer korte blik al goedbevonden wordt. In de aansluitende vlucht, net als heen iets meer ruimte in de A320, krijgen we zowaar de beste maaltijd van de afgelopen Lufthansa reizen, een lekker tonijn/kalkoen sandwich, die we ons goed laten smaken. Op Schiphol is alles nog rustig, en wandelen we zonder één hindernis het Schengen gebied uit. Niet dat we gehinderd hadden kunnen worden, de aankopen van deze reis zijn min of meer binnen de veilige marge gebleven. Een belletje naar Mercure leert ons dat de shuttle binnen een half uur voor gaat rijden,dus genieten we nog even heerlijk van het voorjaarszonnetje en een rokertje. Over een uur gaat de snelweg op slot voor de NSS, maar gelukkig gaan wij met onze zwarte Koreaan de nadere kant op. Iets voor vieren, 2 uur na de landing, passeren we “onze” Peperbus.

Daar wachten katten en koffie, en worden in ijltempo de koffers uitgepakt. Daarna brengen we nog een bezoek aan onze beste vrienden, die ook deze keer weer de brievenbus en de terugkomst van onze huisdieren weer keurig verzorgd hebben en eindigt deze vakantie zoals we hem 17 dagen geleden begonnen zijn; met een heerlijke complete Thaise maaltijd van Bai Yok “voor thuis”.

Het verslag is klaar, wat later dan gedacht, en een nawoord zit er niet meer in, alles is duidelijk.

DAG 15 – Al weer een dagje cultuur, het is me wat.

Het is gedaan met het luieren, vandaag gaan we op fieldtrip. Het veld in dus, het bloemen en plantenveld. In onze al lang bestaande to-do list staan twee dingen die op een 500 meter afstand van elkaar liggen en die willen we vandaag gaan bezoeken. En omdat het weer een schitterende dag dreigt te worden, qua weer dan, gaan we vroeg uit de spreekwoordelijke veren, zodat we op tijd terug zijn voor de ZZ Toppers.

We gaan echt op toeristische toer en mijden alle door Google aangedragen routes, en kiezen ons eigen plan. En dat plan voert ons de hele Old Lake Wilson Road af, tot aan Ronald Reagan Highway, die we linksaf opslaan. Een paar mijlen verderop kruist hij SR92/17 en die pakken we Zuidwaarts. Als de 92 de 17 verlaat, volgen wij de laatste en komen zo bij ons doel, Lake Wales. De route blijkt uitstekend gekozen want we rijden door een mooi glooiend landschap met veel sinaasappelplantages en verwerkers. Heel veel meren en meertjes, leuke dorpen, bouwvallige tot zeer bouwvallige dorpen, alles komt aan ons voorbij. Zelfs wat van het Floridaforum bekende communitys zitten ertussen, in nomansland.

Maar in Lake Wales zit zowel onze eerste als tweede bestemming. De eerste is Spook Hill, in de top tien van werelds meest vreemde toeristische bestemmingen, een rariteit volgens Tripadvisor. Door mysterieuze krachten zou hier je automobiel achterwaarts tegen een heuvel op kunnen rijden, zonder daarbij de motor te gebruiken. Hij is wat moeilijk te vinden, maar eenmaal aanwezig volgen we trouw de instructies op het grote bord en kan de illusie beginnen. We doen het zelfs twee keer, en ervaren het mysterie. De duistere krachten zijn zelfs zo groot dat onze video niet opneemt als we wel rijden en wel opneemt als wij denken dat hij uit staat. Geen filmpje dus, als zou er volgens mij wel gefilmd kunnen zijn, maar dan door een kleine joodse man, ooit getrouwd met Sonja Barend, met een banaan als microfoon.

 

Na deze toch wel leuke ervaring rijden we een paar minuten door en slaan linksaf het gebied van de Bok Tower Gardens op, een stukje Nationaal Erfgoed, aangelegd door een landgenoot, Edward Bok, ooit (1863) geboren in Den Helder. Deze selfmade krantejongen tot miljonair heeft hier een prachtige marmeren toren, compleet met carillon, laten bouwen, die in een schitterend landschap staat, en omgeven is door zo mogelijk nog schitterende tuinen. Op het carrilon wordt dagelijks gespeeld, en voor vandaag staat een Belgische pingelateur op de rol. Wij horen alleen de 11 uur tijdsmelding.

Hier wandelen we een paar uur rond, en alles is erg mooi aangelegd, en vooral de toren is een geweldig stuk ambacht waar alleen al 2000 ton roze marmer is verwerkt. Er is een informatiecentrum waar ook een permanente tentoonstelling is van het ontstaan en de geschiedenis van de toren en heer Bok, die in zijn tijd (rond 1900) gelauwerd werd door zo’n beetje alle celeb’s in de wereld, getuige de brieven die (kopieën) te zien zijn. Niet slecht voor een nazaat van Texel, die opgroeide in New York’s Brooklyn. Maar foto’s zeggen meer dan woorden, dus hier komen ze;

Na een paar uur is het al goed opgewarmd en hebben de voeten geen zin meer, dus gaan we na een (soort van) bakkie pleur in de cafetaria weer richting Primrose Drive. Maar nu over de US27, want 2 keer toeristisch op 1 dag is zelfs ons te veel. Bij Posner Park wijken we even van de weg af, voor JC Penney in deze grote mall, maar dan is het toch weer snel zwembadtijd, maar niet nadat mij letterlijk even de oren gewassen worden. Door het hele hoest en griepgebeuren zit één van mijn oren bijna permanent dicht, en wattenstaven bieden een weinig soelaas. Maar onze vrienden van CVS wel, die hebben een hele installatie met ontstoppers en blaasbalgen in het schap, compleet met reviews van de beste en wel, dus mag ik even een half uurtje op één oor, iets wat meestal leidt tot een dagtocht naar dromenland. Maar de pleegzuster is onverbiddelijk, na een minuut of twintig gaat de drainagespuit (het groene ding op de laatste foto) erin en bruist het warme water al het ongewenste mee naar buiten. Ik mag weer met droge oren het zwembad in. We hebben hier de afgelopen twee weken al meer farmaceutische aankopen gedaan dan in Nederland in een heel jaar, dus dit kan er ook nog wel bij, maar ik moet zeggen dat het goed werkt, en dat is het belangrijkste.

 

Al sinds jaar en dag zie ik hier de zonen van vader Jan met hun krakkemikkige automobielen door de wijk scheuren. Normaal voor de bezorgde burger reden om Nine One One te consulteren, maar dankzij de verlichte bordjes op de daken van hun vehikels zijn ze meer dan welkom bij de bewoners, want ze zorgen voor voedsel. En vanavond gaan wij daar ook gebruik van maken. De laatste 20/25 jaar is het voor mij thuis Vrijdag  pizzadag, maar Marion is geen fan, die is meer van de spaghetti. Zo is zij in dit land weer fan van de vleugels uit Buffalo, die van de hete soort, en ik vindt de lucht van die dingen al niet te hachelen, dus worden ze zelden tot nooit besteld. Ook al niet omdat ze hier als voorgerecht op de kaart staan, en dat meestal een portie is die ze in drie keer nog niet op kan. En in de box mee naar huis betekent meestal drie dagen later rechtstreeks de kliko in, en dat vinden we zonde.

Nu loop ik de laatste 2 weken al regelmatig te proclameren dat ik wel weer eens een pizza aan huis te willen laten komen, en vandaag surf ik zonder bedoeling maar eens naar de site van de bekendste vader van de USA, Papa John, hoeder van het Gilde der Jongemannen met Sloopauto’s. En laten die nu ook Buffalo Wings op het menu hebben. In goed overleg gaan we dus vandaag voor de bezorgservice. Marion neemt de kleinste portie hete vleugels, altijd nog 8 stukken, en ikzelf de allerkleinste pizza, zo één die bij ons de hele familie aan de vreet houdt. Als toetje nemen we een kaneelkoekje, hier Cinnamon Cookie genaamd, de understatement van het jaar. De pizza is een wagenwiel, maar het kaneelkoekje (nog wel lekker warm) doet daar niets voor onder. De pizza verhuist voor de helft naar de vullisbak, en het koekje voor meer dan de helft naar de koelkast, daar hebben we morgen nog een hele bijt aan.

De wings vinden wel hun beoogde weg, en dan is het tijd om wat spullen bij elkaar te rommelen, om te kijken hoe we die het beste kunnen vervoeren. Koffie en TV begeleiden ons daarbij, en daarna de restjes alcohol, want dat moet ook op. In de loop van de avond regelen we via de mail weer onze boardingpassen, die rechtstreeks het Passbook in verdwijnen om morgenavond gescand te kunnen worden. We vliegen morgenavond pas om 9 uur, en dankzij de fijne medewerking van landlady Joanne hebben we dus eigenlijk nog een volle vakantiedag te gaan, en die gaan we benutten ook.

Wat we gaan doen is weer goed genieten van de ZZ Toppers, maar dat horen jullie, en het verloop van de reis, waarschijnlijk vanuit Nederland, als we dat nog binnen kunnen komen, met al die hotemetoten in Den Haag. Later !!

DAG 14 – De vakantie kan niet meer stuk !

Ook vandaag zou weer een dag worden met weinig tot geen tekst, en alleen een foto.

(Note; de getoonde flipflops zijn ijzersterk, net als de club waar ze voor staan. Ze reizen al zeker 20 jaar met ons mee)

Maar wat wil het geval; IK HEB ANTWOORD VAN WORDPRESS !!!
Anderhalve week na het verzoek om support is vandaag het verlossende woord gekomen. Het duplicaatblog is op een zijspoor gezet, er zat een bug in (was bekend) en ze hadden nu pas tijd om het te verhelpen. Gelukkig nog net voor het eind van de vakantie, hoewel het kwaad al geschiedt is. Veel minder lezers, en bijna geen reacties op het blog, en dat zijn we anders gewend. Niet dat het minder gelezen is, maar nu was er spreiding tussen diverse media. Maar wat ben ik blij dat ik het ook nog op het Floridaforum kwijt kon, zo kwam het toch nog onder de mensen.

Goed nieuws dus. En op 1 dingetje na (komt morgen) zijn ook alle bestellingen door UPS/FEDEX/USPS afgeleverd, dus is er nu volledige rust in de tent. En doen we het weer rustig aan met Zon, Zwembad en electronica. Twee maal zullen we vandaag het pand verlaten. De eerste keer voor wat boodschapjes, de tweede keer voor voeding. Marion had van een vorig bezoek nog 2 giftcards die we van Target aangeboden gekregen hadden, dus die worden verzilverd. Haar badkleding is verbleekt door de vele jacuzzibezoeken, dus die wordt vervangen, en voor de volgende vakantie schaffen we vast een prepaid Verizon MiFi kaart aan, en bedanken Target voor de bijdrage.

En voor thuisgebruik halen we een paar jampotten Apple Pie en Peach die zorgvuldig ingepakt meegaan naar Europa. Bij de bezochte Publix Liquor Store staan naast de kassa van die kleine proefflesjes alcohol en in. Een mandje met opschrift NEW !!! liggen de miniflesjes van de foto. Nooit van gehoord (kan ook niet, want NEW !!!), maar ook nooit te beroerd om wat nieuws te proberen. Thuis een sipje van de kaneelwhiskey geproefd, en ik heb er een nieuwe vriend bij. Ik vond Fireball (1971) toch altijd al het beste album van Deep Purple, dus de link is snel gelegd. Het drankje is overigens (long live the interweb) in Nederland ook gewoon te koop.
Voor de maaltijd gaan we een paar uur later weer de deur uit, en vanavond weer eens naar Applebee’s, waar we in minder tijd dan dat we gisteren hebben staan wachten, nu heen en weer rijden, (lekkerder) eten en thuis koffie drinken.

Morgen is het weer hetzelfde schitterende weer, maar willen we toch iets meer activiteit ontplooien. Of dat lukt ? Dat hoort U morgen, via WordPress.

DAG 13 – Je hebt nu eenmaal van die dagen.

Eigenlijk zouden er vandaag nauwelijks woorden staan, alleen een foto.

Maar het pakt iets anders uit. Het grootste deel van de dag bestaat uit ZZ Toppers, Zon en Zwembad, en van beide krijgen we vandaag voldoende. Voor de maaltijd leek het Marion wel leuk eens iets anders te doen dan de staekhouses, en op voorspraak van kenners kiezen we vandaag voor Columbia, een Cubaans – Spaans restaurant in Celebration.
Het online menu ziet er niet verkeerd uit, en zo reizen we tegen zessen af naar Walt Disney’s ideale dorp. We wisselen van plaats met een vertrekkend koppel, zodat de automobiel nagenoeg voor de deur van het restaurant staat, en we melden ons bij de balie van de plaatsmeisjes.

30 tot 40 minuten is het antwoord, en daar kunnen we prima mee leven. Het zonnetje schijnt ook schitterend over Celebration, dus wandelen we lekker langzaam langs het meer, doen hier en daar een bankje aan, en schuifelen aan de overzijde van de straat langs winkeltjes en eettentjes retour restaurant. De boodschap is nog een minuutje of tien/vijftien, iets over de beloofde 40 minuten, dat moet nog kunnen. We zijn nummer twee in de rij van “inlopers”, buiten de reserveringen om. 10 tot 15 worden al snel 20/25 en we beginnen nu toch wel ongeduldig te worden, en ik stel de deadline op een uur, dan stap ik op. Daarop gaat Marion toch maar even informeren, want die heeft toch wel zin aan de Cubaanse keuken.

Met nog een 10/15 minuten gaat ze duidelijk niet akkoord, en samen leggen we uit dat dit niet door de beugel kan. Op de vraag of we een manager willen spreken, aarzelen we, maar stemmen toch toe, en een minuutje later hoort hij ons aan. Druk, onderbezet, excuus, alles komt voorbij, maar dat neemt niet weg dat onze 30/40 minuten ondertussen bijna verdubbeld zijn, en als er daar nog tien bijkomen we net zo lief een reservering voor morgen maken, is onze respons. Een blik op de computer leert dat we volkomen gelijk hebben. Daar staat namelijk precies in hoe laat we binnen kwamen, welke tijdspanne ons beloofd is en op welk moment we aan tafel zouden moeten gaan. Geen speld tussen te krijgen,,en beschaamd neemt de manager ons direct mee naar een vrije tafel.
De wachttijd is ondertussen wel opgelopen tot anderhalf uur, horen we.

Was het al dat wachten waard ? Nee, we vinden van niet. Maar het is nog niet afgelopen. We hebben een zeer onderhoudende serveerster en die brengt ons lekker brood en nog lekkerder zoute boter. De Estrella biertjes zijn ook prima, maar het voorgerecht, Gamba’s Al Ajillo zijn niet die we van onze Canarische vakanties gewend zijn. Veel groter (het is tenslotte Amerika ), warm, niet pruttelend heet, en vooral een beetje doorgekookt. Kon allemaal net wat beter. Als hoofdgerecht gaan we niet op veilig, er zijn diverse steaks, maar op Cubaans. Marion de Marilyn&Joe Salteado, een mix van diverse soorten vlees en groentes, en ik voor La Completa Cubana, ook een paar soorten vlees, zwarte bonen en rijst. Dat van Marion is aardig, smaakt goed, maar bij mij is zowel het rund als varkensvlees zover doorgekookt dat het beide draadjesvlees is geworden, niet mijn favoriet. Bovendien is daardoor de smaak helemaal verloren gegaan, en dat is jammer. Verder smaakt het redelijk, maar zeker niet super.

Maar het ergste was dat we zeker een half uur na het voorgerecht hebben zitten wachten op deze entrees. Zo erg dat zelfs onze praatgrage serveerster uit haar zelf (wij hebben niet geklaagd) naar de manager ging om te vragen hoe dat toch zat. En daar kwam de arme man zich weer verontschuldigen, terwijl wij hem verzekerden dat wij geen klachten hadden. Het was toch al laat. Maar het toetje was op zijn kosten, dat moesten we accepteren. Dat is een Flan geworden, die in een box meeging, en we lekker thuis bij de koffie genuttigd hebben.
Koffie om kwart voor tien, dat wel.

En zo is het toch nog een heel verhaal geworden, dankzij een etentje. Buiten het structurele lange wachten hadden we toch meer verwachtingen van restaurant Columbia, een toko die prijstechnisch toch een graadje hoger ligt dan onze reguliere steakhouses, maar in onze ogen die standaard niet waarmaakt. Kan een toevalstreffer zijn, mede gevoed door het wachten, maar voorlopig willen we dat niet meer testen. Tot morgen.

DAG 12 – Een bijzonder fijne dag

Om 6 uur in de morgenstond zit ik voor de TV, lekker !! Dat betekent dat ik terug in m’n oude doen ben, en dat is fijn. Wat ook fijn is, is dat het nu droog is. Het heeft gisteren zowat de hele dag geregend, daar frist de boel fijn van op, en het is nodig in deze droge tijd. Maar het is qua temperatuur gelukkig niet frisser geworden, het is om 6 uur al zo’n 20 graden, ook fijn.
Als Marion rond 8 uur de sponde ontstijgt komt met haar het zonnetje op, maar een grijze sluier breekt vooreerst de stralen ervan. Dat wolkendek moet in de loop van de dag oplossen, maar kiest voor de snelle versie, en is gedurende ons ontbijt al grotendeels de hort op. Prettig geregeld.

We maken ons direct op voor een koopjesronde, zodat we er op tijd weer zijn om de rest van de dag te kunnen genieten van alles wat de villa ons biedt. Eerste winkel van vandaag zal de Bass Pro worden, helemaal aan het eind van International Drive, naast de immer zieltogende Festival Bay Mall. De bedoeling was om die via de Interstate 4 aan te doen om op de terugweg de hele I-Drive af te rijden. Dat is verreweg de meest toeristische weg van heel Centraal Florida, en altijd interessant om af te rijden en te zien wat er nu weer verdwenen en/of bijgebouwd is. Google maps geeft aan dat het mild-druk is op de I-4 (oranje-rode stippellijntjes), dus dat durven we wel aan. Maar op de toerit zien we al dat het strak vast staat, en houden we snel rechts aan om die “snel”weg weer snel te verlaten.

En zo draait ons plan zich vanzelf om en beginnen we I-Drive aan het begin. En ook dit begin begint al mooi volgebouwd te raken. Waar er een jaar of tien terug nog nauwelijks een lemen hutje te bekennen was tot aan de afslag naar de (nu) Premium Outlets, is het nu al voor zeker 60% aan beide kanten volgebouwd en bouwende met resorts, en winkels. Ook iets verderop bij Aquatica zijn bouwactiviteiten gaande, net als bij het constant groeiende Convention Center. En nog een stukje verderop, op voor ons erg bekend terrein, is ook volop actie te zien.

Op de voormalige Mercado Plaza verreist een parkeergarage en iets wat lijkt op een gigantische sokkel voor een reuzenrad, wat het ook is, want hier komt het Eye of Orlando, het grootste reuzenrad te wereld. Rond de eeuwwisseling hebben we hier een paar keer gebivakkeerd in een suitehotel dat inmiddels al een keer of vier van naam gewisseld is, en was Mercado de, toen geheel nieuw, overbuurman met bekende attracties als de Titanic Exhibition, de Hard Rock Vault en het Guiness Book of Records. En veel restaurants en winkels. Het enige wat ontbrak was een constante stroom van publiek, dus was het geheel geen lang leven beschoren. En nu komt er dus wat nieuws, volgens het nieuws. Het zal ons benieuwen.

Voorbij Sand Lake Road is er al lang niks verandert en ook nu niet, op wat huidige wegwerkzaamheden na, en dan zijn we bij Bass Pro, waar Marion direct afstevent op het rek met Capri’s, waarvan ze er al een paar naar volle tevredenheid bezit, en op het web wat nieuwe kleurtjes gespot had. In de tas, en naar de overkant, naar een Tommy vestiging waar wat shirts, met een coupon op de Iphone, voor weinig van eigenaar wisselen. Door het speedshoppen hebben we tijd over, en we hadden nog wat cultureels op de rol, dus now is as good a time as any. Maar daar moeten we een mooi eind voor terug, want dat is in Kissimmee zelf. En daar zit ook een K-Mart (zie je hier niet zo veel) en er staat me iets van bij dat ze daar iets van ons lijstje hadden.

De kortste weg is meestal de mooiste, dus duiken we halverwege I-Drive de 528 op om ons via OBT bij Main Street Kissimmee de 192 op te sturen, waar K-Mart huist. Dat zijn een boel nummers en afkortingen, bij de kenners gesneden koek, en voor de rest een mooie Google Maps puzzel. Helaas heeft K-Mart het gezochte alleen in kindermaten, maar vinden we wel een stel schitterende werkbroeken voor de schrijver, voor een paar dollars. Even verderop slaan we van de 192 linksaf Bass Road op voor onze cultuurkick, het Osceola County Historical Society. Daar doen we een donatie en wandelen een klein uurtje in een minidorp zoals het er hier meer dan honderd jaar geleden uitgezien moet hebben. Was erg vermakelijk.

En dan is het via de Publix naar koffie, doughnut (nu met gat) en zwembad, bij 25 graden en stralend zonnetje voorwaar geen straf. Ondertussen bedenken we dat het misschien wel handig is om Zaterdag wat later de villa uit te kunnen, want we vliegen pas om 9 uur savonds. Dus zoeken we via Facebook contact met landlady Joanne, en vragen ernaar. Toevallig wil het, zegt ze, dat de komende gasten pas op Zondag arriveren, dus als manager Gordon er geen bezwaar tegen heeft om later dan gewoonlijk schoon te maken, dan is het voor haar oké. Ze gaat het regelen, en wij beloven de toko spic en span achter te laten. 10 minuten later krijgen we letterlijk een duimpje en een smiley en kunnen we zonder extra kosten a.s. Zaterdag zo lang blijven als het ons belieft. Dat is nu pas service. Superfijn.

Het loopt ongemerkt richting etenstijd, en we besluiten, ondanks dat het Dinsdag is, weer een keer voor Fridays te gaan. Bij de gerestylede keten, nieuwe inrichting, nieuwe kleuren (rood/wit is nu donkerrood/bruin) is het altijd goed eten. Omdat de temperatuur buiten een stuk aangenamer is dan in de ijskast (hoewel minder koud dan voor de remake) binnen, en we graag een rokertje blieven, prefereren we het terras. Ook daar nieuwe meubels, loungebanken en gelhaarden, en een nieuwe policy; op het terras, ooit gecreëerd als antwoord op het rookverbod, mag sinds de make-over niet meer gerookt worden. Jammer, maar helaas, het moet maar, en we bestellen een drankje en lezen het menu.

Klaar voor bestelling deelt de serveerster ons mee dat het gevraagde brouwsel niet meer voorradig is, helaas. Denk nu niet dat we een exotische cocktail met Philipijnse ondergronds gestookte pruimenjenever, linksgemolken ezelinnemelk en geschaafde schorseneren besteld hadden, nee. Ons gewilde drankje was een ordinaire Budweiser uit een fles, gebotteld in St. Louis MO. En die was er dus om kwart over zes, als de drukte nog moet komen, niet meer. Lekker dan. Doet U ons dan maar van dezelfde brouwer een groot glas, hier “draft” genaamd. Ook daar kon ze ons niet meer aan helpen, alleen nog Miller Light, Michelob of één van de prijzige importjes zoals Heineken of Amstel Light, yeah right !!
Doet U mij dan maar de groeten, we stappen op. Ze is nog verbaasd ook.

En zo eten we vanavond weer fijn bij de Outback, met een Bud uit de bottle, en een paar prettige stukken vlees, en gaat Fridays voor de komende tijd weer in de ban. Thuis wacht er koffie, 2x NCIS, waarvan 1 LA, en Person of Interest, dus sluiten we de fijne dag ook fijn af. Tot morgen.

DAG 11 – St. Patrick – We hebben wat te vieren

Een dag van weinig woorden.

 

 

Tot morgen

 

 

 

 

DAG 10 – Als een gezonde vis in het water.

Als een ijsbeer in een sauna, zo voelde ik me gisteravond, maar dankzij de goede zorgen, de medicijnen, een fijne nachtrust en misschien het illegale toverdrankje uit de grote jampot lijkt het vanochtend een stuk beter. Nog niet optimaal, maar het begin is er. Een voorzichtig ontbijtje kan er weer in, en na dompeling in de hete tobbe durf ik het zelfs aan om de originele plannen van vandaag door te laten gaan. Ik hang nog een paar uurtjes op de bank en trek dan letterlijk de stoute open schoenen aan.

We gaan via tolweg 429 weer naar het noorden, met Pine Hills als eindbestemming. Omdat we daar deze week al eerder geweest zijn, weten we dat we ook een Taco Bell tegen gaan komen, en aangezien het tegen lunchtijd loopt, komt dat prima uit. Denk nu niet dat het fastfood is, dat Taco Bell, want het kost ons zeker een half uur voordat we de begeerde quesadilla’s kunnen happen. Niet alleen is het erg druk, maar er staat ook maar één chef in de keuken en die werkt de bestellingen echt 1 voor 1 af. Dus niet een hele zooi in één keer in de oven/frituur/bakplaat, nee dat is niet zijn stijl. Alles vers, en per bestelling. We krijgen dan wel de softdrinks gratis, en een warm appelkoekje, maar het kost wat tijd.

Maar tijd zat, en de tijd van ons leven, want we voelen ons allebei als een oud hoentje zo fit. Een halve mijl verder zit ons doel van vandaag; Central Florida Fairgrounds, waar aan de linkerzijde, op de Fairgrounds zelf een grote vlooien- en farmersmarket gaande is, maar waar wij kiezen voor de gebouwen aan de rechterkant, Home of the Central Florida Gun Show.
Altijd al een keer willen doen, maar op één of ander manier nooit aan toe gekomen. En we vonden het geweldig. Er liggen hier meer wapens dan je in heel Nederland bij elkaar hebt volgens mij, en je mag ze allemaal bekijken en voelen. Van groot tot klein, alles is er, en wordt verhandeld alsof het een lieve lust is. Net als op een willekeurige beurs van bij ons lopen de mensen hier ook met plastic tasjes en rugzakken, alleen is de inhoud van een andere aard. Maar ze zijn er allemaal net zo blij mee.

Even pakken voor poseren is ook geen probleem, en ik voel dan ook even aan een AR15 en een handkanon dat de naam Smith&Wesson 460 draagt. Een nieuwerwetse revolver met de kracht van een antitankwapen. Volgens de verkoper erg hanteerbaar, want z’n zoontje van 14 schoot er ook regelmatig mee. Ik geloof er geen donder van, maar hij kwam als verkoper overtuigd over. Verder liggen er opvallend veel roze gekleurde wapens, dus ook aan moeder de vrouw is gedacht. Er zijn zelfs stands met damestassen met ingebouwd holster voor de meest uiteenlopende vuurwapens. En veel stunguns/tasers, waarvan sommige heel kunstig in een zaklamp verwerkt zitten. Voor het blote oog niet te zien, maar ze werken prima, zoals ons werd getoond. Maar ook die zijn verboden in ons Nederland.

We hebben er een paar leuke uurtjes rondgewandeld zonder ook maar een moment van onveiligheid gevoeld te hebben. Wapens en munitie werden strikt gescheiden gehouden, agenten (veel aanwezig) controleerden iedereen die naar binnenging en iedereen die wat aanschaft werd geregistreerd. En van wat we zagen, was het een goede beurs.
Maar ook voor wie niks met dit alles heeft is het toch wel aardig om de 429 tolweg eens af te rijden, naar Winter Garden bijvoorbeeld, want het is een weg die door een behoorlijk glooiend landschap gaat en waar je op sommige stukken kilometers van je af kunt kijken. Vonden we ook mooi.

Terug bij huis gaat de zwemkleding aan en genieten we van het zonnetje en het zwembad, waar we ons de rest van de middag mee vermaken. De conditie is ondertussen zo verbetert dat we het zelfs aandurven om vanavond weer een echte maaltijd te nuttigen. De keuze valt op Longhorn, waar een paar fijne biefstukken zich prima laten smaken. Zelf durf ik nog niet verder te gaan dan wat rijst en een Ceasar Salad als bijproduct, maar waaghals Marion gaat gewoon weer voor de fully loaded baked potato.
Een bak koffie en een doughnut van Krispy Kreme maken het geheel af.

De rest van de avond brengen we buiten door, want het is nog heerlijk van temperatuur, totdat de nieuwe Mentalist op de buis komt, die gaan we zien.
Voor morgen wordt er minder weer voorspelt ( niet qua temperatuur, maar wind en regen) dus dan gaan we op zoek naar binnenwerk. Wat dat word, hoort U morgen.

Dag 9 – Another on bites the dust – Versie 2

Uit den ziekenboegch: Marion gaat aardig vooruit, hoest steeds minder en kan nu haar neus snuiten zonder directe spierpijn. En ik hobbel daar een beetje achteraan, maar ben dan ook wat later begonnen met m’n griepje.
Maar ook ik voel me al weer iets beter dan gisteren, dus de DayQuil en NyQuil
van Vicks doen hun best en de bezoekjes aan de jacuzzi helpen ook goed mee. En
ik slaap uit, voor mijn doen, maar mis dan wel het ochtendnieuws van WFTV. Het
goddelijke lichaam zal het wel nodig zijn. Toch zijn we nog niet fit genoeg om
op pad te gaan, dus dit jaar hebben we het met een eenmalig bezoek aan Daytona
Bike Week moeten doen, helaas. Maar we hebben straks Biketoberfest nog, en gaan
2015 ook weer.

Vergeleken met gisteren is de temperatuur ook flink omhoog gegaan. Vanochtend
bij zonsopkomst geen íjs op de daken van de buren, maar 20 graden en een
strakblauwe lucht. En in die lucht verschijnen een behoorlijke kudde
luchtballonnen. Nu zien we die wel vaker hier, maar deze gaan wel behoorlijk
laag over, dus grijp ik de Iphone maar even voor wat sfeerfoto’s. Ondertussen
is Marion ook ter plaatse en gaan we na het verplichte eerste bakkie maar aan
het ontbijt, dat er bij haar wel prettig ingaat, maar wat ik zelf wat minder
makkelijk weg krijg. Maar je moet toch wat eten, want even later gaan er weer 2
oranje capsules in, en die nemen we liever niet op de nuchtere maag.

En dan wordt het af en toe ingewikkeld. Ingewikkeld in een deken dan, want die
sla ik om, op de bank, voor het boze oog. Een marathon van NCIS houdt me af en
toe wakker, tot dat er een Whatsappie komt van Richard. Die houdt het voor
gezien op de WMC Daytonaparty van zijn club, en besluit vandaag al richting
Tennessee af te reizen, waar hij met vrouw en kinderen een weekje vakantie gaat
vieren. De familie is die kant al op met de truck, en hij volgt met de Road
Glide. Maar niet zonder eerst even bij ons te buurten en een kwartiertje later
staat hij voor de deur. Voor een ouderwetsch Hollands bakkie koffie, en om weer
wat bij te praten, natuurlijk. Tegen het middaguur trapt hij em an, om zo’n
uurtje of negen te gaan sturen. Alle respect, ik zou er niet aan moeten denken,
maar hij is dat wel gewend, en heeft er zeker ook de motor voor.

De temperatuur is inmiddels behoorlijk opgelopen, dus is het buiten ook goed
toeven, waarbij ik het dan wel jammer vindt dat er geen TV onder de lanai
hangt. Je bent nu eenmaal verslaafd of niet. Marion waagt zich zelf  een
paar keer in het zwembad, maar daar heb ik de fut nog niet voor, en beperk me
tot de hete tobbe. Eten doen we weer Curbside Outback, maar omdat ik weinig
trek heb kies ik voor een sandwich, even vergetend dat dat ook gewoon een
complete maaltijd is. Die gaat dan ook voor de helft naar de wasberen uit de
buurt, mits ze de vuilnisbak open kunnen krijgen.

NCIS is inmiddels uitgemarathond, en we gaan verder met een stuk of wat
afleveringen van The Big Bang Theory, en zo raakt de dag weer om. Er zijn
plannen voor morgen, maar of die doorgaan is nog maar de vraag. Als de conditie
het toe laat, zullen we maar zeggen. Maar dat horen jullie morgen.

PS. Ik heb inmiddels een reactie van WordPress, dat ze mijn probleem ontvangen
hebben. Verder niks. Of er op korte termijn wat mee gebeurd word dus afwachten.

DAG 8 – Beter nu ziek dan in de baas zijn tijd.

Onder het weer, gasterig, in de lappenmand, wollig in het hoofd, you name it, we’ve got it. Marion heeft de afgelopen nacht lopen blaffen als een schorre Dalmatiër, en zelf hoest ik nu ook een deuntje mee. Dat ze hoest is nog niet het ergste, maar doordat het nu al enkele dagen, op en af, voortduurt heeft ze ook zo’n beetje aan zesendertig kanten spierpijn, wat het niet prettiger maakt. Bij iedere beweging, hoesten, neus snuiten, opstaan doet haar alles behoorlijk pijn, vooral in de onderbuik.

Zelf zit ik aan een beginnend griepje, hoesterig, gevoelige botten, een beetje levend in een cocon, zo lijkt het. Dus lijkt het ons geen wijsheid om vandaag op pad te gaan, behalve naar de medicijnman dan. En zo sta ik al voor negenen bij de Publix op de stoep voor Cold&Flu en Icy Hot, ter aanvulling van de kremmetjes en pilletjes die we al hadden staan. Zo langzamerhand hebben we hier al meer als thuis in het medicijnkastje.
Maar het is wel lekker rustig bij onze buurtsuper en dus doe ik direct maar de “gewone” boodschappen. Hebben we die maar vast in huis.

Om de pillen niet op nuchtere maag in te nemen, kauwen we met lange tanden een mini ontbijtje naar binnen en gaan dan beiden op de bank, voor de TV. Het zenderaanbod is hier zo mega, dat er altijd wel één van onze favoriete series ergens te zien is, maar we beginnen de dag met GMA, Kelly & Michael en de nostalgische spelletjesprogramma’s van Drew Carey.
En dan schakelen we over op Law & Order SVU en NCIS die hier 24 uur per dag te zien zijn, en we alleen even 1 keer onderbreken voor een bakkie en een donut. 1 keer koffie, dat moet een unicum zijn voor mijn vrouw.

Tegen het eind van de middag hijsen we onszelf van onze alternatieve slaapplek (wat afgelopen nacht moeizaam ging) en besluiten we voor een helend bad te gaan. Baat het niet, schaden doet het in ieder geval niet, en je wordt er lekker warm van. Ik zit al de hele dag in winterkleding, en Marion zelfs onder een deken, terwijl dat we de airco omgezet hebben op kachelstand, terwijl het toch erg aangenaam weer is buiten. Maar goed, ik haal de klep van de jacuzzi en we blijven er tot rimpelens toe in zitten.
En we voelen ons inderdaad wat opgeknapt als we er uit komen.

Zo opgeknapt dat een bakkie koffie met een koekje er wel in gaat. Ook de maaltijd van vanavond staat al vast, Campbells soep met een toastje, zoals het hoort als je ziek bent. En dan is het weer strak voor de kijkbuis, en gaan we morgenochtend wel zie hoe de vlag er bij staat. Tot morgen !