DAG 2 – Een vruchtbare dag.

Iedere Amerikaganger zal het wel herkennen, de eerste dag na aankomst ben je goed vroeg op, en dat geldt zeker voor mij, want ik ben bijna alle vakantiedagen voor dag en dauw staande bij. Maar vandaag is het zelfs voor mij te vroeg. Ik wordt rond kwart voor vier wakker, maar vind dat toch wat erg vroeg, dus draai ik me dapper weer om, maar kan de slaap maar moeilijk weer vatten. Een volgens mijn vrouw beproefde methode is om aan allerlei (leuke) dingen te gaan denken, wat je die dag gaat doen, wat je de rest van de vakantie van plan bent, waar je zeker nog naar toe wil, van die dingen.

Dat probeer ik dus te doen, maar ben met zoveel gedachten tegelijk bezig dat het wel lijkt alsof ik meervoudige persoonlijkheden in mijn grijze massa aan het kweken ben, en die gasten bakkeleien zo met elkaar dat ik ze nauwelijks uit elkaar kan houden. Een schizofreen is nooit alleen, maar bij mij lijkt het wel een bus vol, zodat ik op die manier nooit meer in slaap kom, en drie kwartier later jaag ik ze weg, en ga eenzaam en alleen naar het toilet.

Met een groot glas Tropicana nestel ik me achter de laptop om een rondje wereld te doen en een begin te maken met de aankleding van het weblog, iets wat me iedere keer weer moeite kost. Dan blijkt ook nog mijn standaard achtergrond (Titan) niet meer te bestaan, dus is de lol er snel af. Ik knutsel er snel een achtergrond (20-10) in en houdt het dan voor gezien. Marion is inmiddels ook wakker, dus komen de overgebleven Publix Subs uit de koelkast en gaan we ontbijten.

Op ons dooie gemakkie ritsen we de koffers dicht, reinigen we onszelf en rollen we even later de I-4 Oost op richting Daytona Beach. Omdat we lekker dichtbij zijn besluiten we om de verste hotspot maar aan te doen, Destination Daytona in Ormond Beach. De I-4 ligt over de St.Johns brug behoorlijk op de schop, maar het is nog vroeg en dus gelukkig niet erg druk. Ook bij Bruce Rossmeyer’s DD is het nog vrij rustig en kunnen we (vandaag GRATIS) parkeren op Lot 1, net iets voorbij het winkelplein.

Vanaf deze behoorlijk grote parkeerplaats breng een trammetje (Dodge Ram met aanhanger) ons naar het winkelgebied. De tramhalte is aan het begin van de parkeerplaats, die al redelijk vol staat, maar wonder boven wonder (en omdat ik tegen de rijrichting de plaats oprij) is het eerste vak vooraan gewoon vrij. De bestuurders voor mij missen die plaats volledig, en hebben dus een fijne wandeling voor de boeg. Op de parkeerplaats naast de winkels staan al wel een paar duizend motoren, maar echt superdruk is het nog niet. Met de camera in aanslag stappen we uit, maar heel veel foto’s zal ik niet maken. Te veel gewoon spul, of al eens eerder gezien. Maar een paar dingen springen er wel uit, o.a. een zeer kunstig gefabriekte fairing (kuip) een een bagger met een megavoorwiel (±  37inch/ 95cm met band, gemeten naar de lengte van Marion) en luchtvering die hem helemaal op de grond laat zakken. Standaard overbodig !

Onze eerste gang is gewoontegetrouw naar de kledingoutlet van Rossmeyers HD, tegenover de reguliere winkel. We zijn daar 3 maanden geleden nog geweest, en dat is te merken. Voor het eerst in tijden verlaten we, zonder ook maar iets gekocht te hebben, het pand. Maar dat maken we weer goed in de winkel aan de overkant, iets hogere prijzen, maar altijd nog 50% goedkoper dan bij Bruce’s Nederlandse collega’s. Bij buurman J&P wandelen we nog even de Clearance Tent door, die overigens de helft kleiner is dan vorig jaar en dan houden we het wel voor gezien. Wat er nog nodig was van J&P is vorige week al online besteld en reeds onderweg van Iowa naar Florida. En wij gaan onderweg naar een lunchadres, Taco Bell of Five Guys, welke we het eerste tegenkomen. Het is inmiddels wel beduidend drukker geworden en er staat een kleine file van het terrein af, maar een grotere het terrein op. Even later draaien wij de I-95 op.

Die gaan we bij International Speedway weer verlaten, want daar zit ons lunchadres. Zowel de Mexicaan als de 5 jongens, maar we weten niet wie nu het dichtste bij de afslag zit. De afslag die ik mis, of eigenlijk nooit bereik, want ik ben zo druk met het bestuderen van de boordcomputer met de 3 schermen (1 in de console, 2 kleine als dashboard) dat ik afslag SR92 West neem in plaats van East en dus eerst een klein stukje West moet om te keren. En dat keren moet bij de Fleamarket, waar behalve de vlooiemarkt ook een motorcamping met aanverwante activiteiten is wat voor een megadrukke afslag zorgt. 4 verkeerslichtrondjes verder mogen we oostwaarts en zien we net voor de Speedway de toko van de Five Guys (en een paar girls), die dus wint van de Taco’s, die net een paar honderd meter verderop zitten.

We nemen allebei een kleine burger, kaas en kaas/spek, want de kleine zijn hier nog ruim groter als de Grote Mac van Mac. Er zouden twee flessen water bij moeten komen,maar in plaats daarvan krijgen we 2 bekers, dus vermoedt ik dat het water uit de kraan moet komen, de bekers staan kostenloos op de rekening. De kraan kunnen we niet vinden, dus vullen we ze maar met Lemonade, zeg maar als refill van iemand die niets meer moest. Marion verhuist vast naar het terras, het is na een frisse ochtend namelijk al behoorlijk opgewarmd, en ik wacht op de burgers, die in het zicht vers gemaakt worden. Bij het afhaalpunt zie ik dan ook de ijsgevulde bak met flesjes water staan, maar ik laat het maar zo. Tenslotte hebben we die niet betaald, en de aangeboden Lemonade smaakt, als je het chloor even wegdenkt, goed genoeg bij de runderdelicatesse en de all you can pell doppinda’s

.

Na deze uitstekende eerste lunch in Florida is het tijd om richting Kissimmee te gaan. Op de SR92 staat ons tegemoet komend al een behoorlijke file, meest motorrijders en prijzen we ons gelukkig dat wij de andere kant op gaan. Omdat het nog behoorlijk vroeg is neem ik het onzalige besluit om deze keer de tolweg maar over  te slaan (het is tenslotte een budgetvakantie) en de Interstate 4 door Orlando te volgen. Dat hebben we al lang niet meer gedaan, en nu weet ik weer waarom. Ondanks dat het Zaterdag is, en midden op de dag, staan we toch weer stil, of rijden stapvoets in de stad die je beter kunt mijden. Maar uiteindelijk bereiken we toch afslag 64, US192 West. Een stukje de West op zijn verkeerslichten (Griffen Rd. voor de kenners) die eigenlijk altijd op groen staan, en waar ik nog nooit iemand heb zien afslaan. Maar de VW voor ons was dat tot mijn verbazing wel van plan, dus alertheid was gepast, en nodig. Toen ik er, iets boven de voorgeschreven snelheid, bijna naast zat besloot het blik met bakvissen dat ze toch liever rechtdoor gingen en werd het stuur zonder te kijken omgegooid. Ik zat er al op te wachten, en had al gezien dat er niks rechts naast me zat, dus ik kon vrij makkelijk uitwijken, maar om de mutsjes even wakker te maken moest de hand toch even op de claxon. Daar schrokken ze wel wakker van, zo wakker dat ze zelfs de volgende afslag, en die daarop rechtdoor gingen.

Wij namen de eerste afslag wel, want we gaan in stijl aankomen, over de sluipweg, Funie Steed Road, richting Lindfields. Diegene die de sluiproute kennen, weten dat het een zandweggetje is, gevolgd door een bar slecht straatje, maar dat zal veranderen. Er komen ons diverse zandwagens tegemoet (normaal zie je die hier zelden) en op het stuk grond waar ze uit komen is al een behoorlijk gebouw verrezen. Wat het is zal ik één dezer dagen wel gaan uitvnden, maar het sluipwegje Zal binnenkort wel een doorgaande weg worden. Wij gaan in ieder geval door naar Lindfields.

Waarschijnlijk werden we pas savonds verwacht want de windwappers aan het plafond wapperen en een aantal van de schemerlampen geven licht. Nu komt het ook niet vaak voor dat we voor donker de villa betreden, dus attent was het wel. Minder attent is dat alle spullen in de keukenkastjes op andere plaatsen staan, dat word weer even wennen. Koffie hadden we gisteren al gehaald, dus er gaat direct een pot op het vuur en we pakken de koffers uit. Zomerkleding word aangeschoten en na de leut is het de beurt voor de Publix. Er word een wagen volgeladen en bij de buurman onze eerste jampot legale Moonshine aangeschaft, eentje met kopersmaak, want hierover moet belasting betaald worden.

Vroeg in de avond gaan we op pad voor voedsel en zoals vaak kiezen we voor Outback. Het is net zes uur en er staat een rij voor de deur die het ergste doet vermoeden. We hadden ze al meer gezien, hele kuddes softbalmeisjes, en hier staan zeker 4 teams op het stoepje voor de Australiër. Plus nog een bos witharigen, dus dat word wachten. Waar je normaal als tweespan wel vrij snel een tafel hebt, zal het nu minstens 3 kwartier duren, en dat is ons te lang. Overbuurman Fridays heeft nog geen softbalinvasie, dus daar kunnen we zo doorlopen, en ze hebben zelfs Ahi Tuna op de kaart ! Wel niet zo’n groot gerecht als bij Outback, maar als apetizer gaat hij er prima in, op de groene schijfjes die er bovenop liggen na  dan, want die zijn nog wat scherper dan de rode toefjes Tabascosaus die daar weer bovenop liggen. Maar zelfs de guacamole, die ik normaal verafschuw, is door toevoeging van komkommer heel goed te kanen. En het geheel wordt natuurlijk afgetopt met een fijne Jack Daniels Flat Iron.

Thuis wacht de koffie, met een Krispy Kreme donut, en een grote teleurstelling. Ons complete reisverslag tot nu is van WordPress verdwenen, inclusief volgers en reacties. Pissed off is de understatement van het jaar deze avond, en na behoorlijk gegoogel kom ik erachter dat het eigenlijk een foutje van WP is. Bij het aanmaken van dit blog zag ik dat in mijn lijstje het blog er dubbel instond. Maar welke ik ook aanklikte, hij kwam gewoon tevoorschijn, dus ik liet het maar zo. Het zoekwerk levert op dat WP erkent dat het een bug is, en problemen kan opleveren als je een ander theme gaat gebruiken. Tot die tijd kunnen ze het duplicaat heel simpel verwijderen, zonder dat er wat verloren gaat. Maar het thema wat ik tot nu toe gebruikte (Titan) bestaat niet meer, vandaar dat ik vanochtend voor nood maar even wat anders er in geflanst heb. Dat is waarschijnlijk de trigger geweest dat het niet meer goed werkte. Om dat goed te krijgen leek het mij simpel om 1 van de 2 exemplaren, het duplicaat dus, maar op te ruimen. Dat is prima gelukt, want nu was alles weg. En het support team, die op het WP forum al tig keren dit probleem opgelost hebben, is tot en met a.s. Donderdag maar even niet bereikbaar. Daar ben je lekker mee dan.

Dus flans ik uit het archief (Word) de boel maar op nieuw in elkaar, helaas zonder de commentaren, en hoop dat het tot Donderdag goed blijft gaan. En dat mijn volgers weer terug komen. Daar doe ik het toch ook een beetje voor.

Van de weeromstuit word er vanavond niks gedronken en gaan we, voor ons doen, ruim op tijd naar bed.

Hopen dat het morgen beter word.