DAG 15 – Al weer een dagje cultuur, het is me wat.

Het is gedaan met het luieren, vandaag gaan we op fieldtrip. Het veld in dus, het bloemen en plantenveld. In onze al lang bestaande to-do list staan twee dingen die op een 500 meter afstand van elkaar liggen en die willen we vandaag gaan bezoeken. En omdat het weer een schitterende dag dreigt te worden, qua weer dan, gaan we vroeg uit de spreekwoordelijke veren, zodat we op tijd terug zijn voor de ZZ Toppers.

We gaan echt op toeristische toer en mijden alle door Google aangedragen routes, en kiezen ons eigen plan. En dat plan voert ons de hele Old Lake Wilson Road af, tot aan Ronald Reagan Highway, die we linksaf opslaan. Een paar mijlen verderop kruist hij SR92/17 en die pakken we Zuidwaarts. Als de 92 de 17 verlaat, volgen wij de laatste en komen zo bij ons doel, Lake Wales. De route blijkt uitstekend gekozen want we rijden door een mooi glooiend landschap met veel sinaasappelplantages en verwerkers. Heel veel meren en meertjes, leuke dorpen, bouwvallige tot zeer bouwvallige dorpen, alles komt aan ons voorbij. Zelfs wat van het Floridaforum bekende communitys zitten ertussen, in nomansland.

Maar in Lake Wales zit zowel onze eerste als tweede bestemming. De eerste is Spook Hill, in de top tien van werelds meest vreemde toeristische bestemmingen, een rariteit volgens Tripadvisor. Door mysterieuze krachten zou hier je automobiel achterwaarts tegen een heuvel op kunnen rijden, zonder daarbij de motor te gebruiken. Hij is wat moeilijk te vinden, maar eenmaal aanwezig volgen we trouw de instructies op het grote bord en kan de illusie beginnen. We doen het zelfs twee keer, en ervaren het mysterie. De duistere krachten zijn zelfs zo groot dat onze video niet opneemt als we wel rijden en wel opneemt als wij denken dat hij uit staat. Geen filmpje dus, als zou er volgens mij wel gefilmd kunnen zijn, maar dan door een kleine joodse man, ooit getrouwd met Sonja Barend, met een banaan als microfoon.

 

Na deze toch wel leuke ervaring rijden we een paar minuten door en slaan linksaf het gebied van de Bok Tower Gardens op, een stukje Nationaal Erfgoed, aangelegd door een landgenoot, Edward Bok, ooit (1863) geboren in Den Helder. Deze selfmade krantejongen tot miljonair heeft hier een prachtige marmeren toren, compleet met carillon, laten bouwen, die in een schitterend landschap staat, en omgeven is door zo mogelijk nog schitterende tuinen. Op het carrilon wordt dagelijks gespeeld, en voor vandaag staat een Belgische pingelateur op de rol. Wij horen alleen de 11 uur tijdsmelding.

Hier wandelen we een paar uur rond, en alles is erg mooi aangelegd, en vooral de toren is een geweldig stuk ambacht waar alleen al 2000 ton roze marmer is verwerkt. Er is een informatiecentrum waar ook een permanente tentoonstelling is van het ontstaan en de geschiedenis van de toren en heer Bok, die in zijn tijd (rond 1900) gelauwerd werd door zo’n beetje alle celeb’s in de wereld, getuige de brieven die (kopieën) te zien zijn. Niet slecht voor een nazaat van Texel, die opgroeide in New York’s Brooklyn. Maar foto’s zeggen meer dan woorden, dus hier komen ze;

Na een paar uur is het al goed opgewarmd en hebben de voeten geen zin meer, dus gaan we na een (soort van) bakkie pleur in de cafetaria weer richting Primrose Drive. Maar nu over de US27, want 2 keer toeristisch op 1 dag is zelfs ons te veel. Bij Posner Park wijken we even van de weg af, voor JC Penney in deze grote mall, maar dan is het toch weer snel zwembadtijd, maar niet nadat mij letterlijk even de oren gewassen worden. Door het hele hoest en griepgebeuren zit één van mijn oren bijna permanent dicht, en wattenstaven bieden een weinig soelaas. Maar onze vrienden van CVS wel, die hebben een hele installatie met ontstoppers en blaasbalgen in het schap, compleet met reviews van de beste en wel, dus mag ik even een half uurtje op één oor, iets wat meestal leidt tot een dagtocht naar dromenland. Maar de pleegzuster is onverbiddelijk, na een minuut of twintig gaat de drainagespuit (het groene ding op de laatste foto) erin en bruist het warme water al het ongewenste mee naar buiten. Ik mag weer met droge oren het zwembad in. We hebben hier de afgelopen twee weken al meer farmaceutische aankopen gedaan dan in Nederland in een heel jaar, dus dit kan er ook nog wel bij, maar ik moet zeggen dat het goed werkt, en dat is het belangrijkste.

 

Al sinds jaar en dag zie ik hier de zonen van vader Jan met hun krakkemikkige automobielen door de wijk scheuren. Normaal voor de bezorgde burger reden om Nine One One te consulteren, maar dankzij de verlichte bordjes op de daken van hun vehikels zijn ze meer dan welkom bij de bewoners, want ze zorgen voor voedsel. En vanavond gaan wij daar ook gebruik van maken. De laatste 20/25 jaar is het voor mij thuis Vrijdag  pizzadag, maar Marion is geen fan, die is meer van de spaghetti. Zo is zij in dit land weer fan van de vleugels uit Buffalo, die van de hete soort, en ik vindt de lucht van die dingen al niet te hachelen, dus worden ze zelden tot nooit besteld. Ook al niet omdat ze hier als voorgerecht op de kaart staan, en dat meestal een portie is die ze in drie keer nog niet op kan. En in de box mee naar huis betekent meestal drie dagen later rechtstreeks de kliko in, en dat vinden we zonde.

Nu loop ik de laatste 2 weken al regelmatig te proclameren dat ik wel weer eens een pizza aan huis te willen laten komen, en vandaag surf ik zonder bedoeling maar eens naar de site van de bekendste vader van de USA, Papa John, hoeder van het Gilde der Jongemannen met Sloopauto’s. En laten die nu ook Buffalo Wings op het menu hebben. In goed overleg gaan we dus vandaag voor de bezorgservice. Marion neemt de kleinste portie hete vleugels, altijd nog 8 stukken, en ikzelf de allerkleinste pizza, zo één die bij ons de hele familie aan de vreet houdt. Als toetje nemen we een kaneelkoekje, hier Cinnamon Cookie genaamd, de understatement van het jaar. De pizza is een wagenwiel, maar het kaneelkoekje (nog wel lekker warm) doet daar niets voor onder. De pizza verhuist voor de helft naar de vullisbak, en het koekje voor meer dan de helft naar de koelkast, daar hebben we morgen nog een hele bijt aan.

De wings vinden wel hun beoogde weg, en dan is het tijd om wat spullen bij elkaar te rommelen, om te kijken hoe we die het beste kunnen vervoeren. Koffie en TV begeleiden ons daarbij, en daarna de restjes alcohol, want dat moet ook op. In de loop van de avond regelen we via de mail weer onze boardingpassen, die rechtstreeks het Passbook in verdwijnen om morgenavond gescand te kunnen worden. We vliegen morgenavond pas om 9 uur, en dankzij de fijne medewerking van landlady Joanne hebben we dus eigenlijk nog een volle vakantiedag te gaan, en die gaan we benutten ook.

Wat we gaan doen is weer goed genieten van de ZZ Toppers, maar dat horen jullie, en het verloop van de reis, waarschijnlijk vanuit Nederland, als we dat nog binnen kunnen komen, met al die hotemetoten in Den Haag. Later !!